പ്രണയ സ്വസ്തിക

ഞാൻ
മണ്ണിൽ പിറന്ന
ഖനിജം;
കറുത്തവൻ.

നീ
നിഗൂഢതകളുടെ
മൂടൽ മഞ്ഞുപോലെ
വെളുത്തവൾ

ഞാൻ:
വെറുക്കപ്പെടേണ്ടവയുടെ
പേര്‌ കൊത്തിയ കറുത്ത ശിലാപാളി,
ചെകുത്താന്റെ വിസ്മയ വേദപുസ്തകം
ശൂന്യതയുടെ പാനപാത്രം
നിലംപറ്റി മാത്രം വളരുന്ന വെള്ളരിവള്ളി
ശമനമില്ലാത്ത വികാരങ്ങളുടെ
കാട്ടുതീ
ആഘോഷങ്ങളുടെ കൊടിമരം

നീയോ:
സുന്ദരനിലാവ്‌
തലയുയർത്തിപ്പിടിച്ച
വെളുത്തചിറകുകളുള്ള കൊടുമുടി
സ്ഫടികചഷകത്തിലിട്ട മഞ്ഞുകട്ട
ശാന്തസമുദ്രം പോലെ
ആഴവും പരപ്പും കൊണ്ട്
അപാരതയായവൾ
നിന്റെ അടിത്തട്ടു നിറയെ
പവിഴപ്പുറ്റുകൾ

നമ്മളന്യോന്യ വൈരുദ്ധ്യങ്ങളുടെ
ഉടൽ കെട്ടുപിണഞ്ഞ
രാപ്പകലുകൾ

എങ്കിലും
പ്രണയിയ്ക്കുന്നു നാം
പലയുഗങ്ങളുടെ പാതയോരങ്ങളിൽ
ഒറ്റയൊറ്റയായ മഴമരങ്ങൾക്കു ചുവട്ടിൽ
അരിച്ചരിച്ചെത്തുന്ന തണുപ്പിൽ
നനുനനെയുള്ള മഴയിൽ
കൊഴിയും നിഴൽ മധുരങ്ങളിൽ
ഇരുളും വെളിച്ചവും
കെട്ടുപിണയുന്ന ദിനം പോലെ
അനശ്വരപ്രണയ മിഥുനങ്ങൾ
ഒരിയ്ക്കലും ഒന്നിച്ചുപാർക്കാത്തവർ

ഒരു
പ്രണയ
ദിനസ്വസ്തിക