പൊടിഞ്ഞ താളുകൾ

പണ്ട്
പാതകളിലൂടെ
നടക്കാനനുവാദമില്ലായിരുന്നു
എന്റെ പൂർവികർക്ക്

ശപിക്കപ്പെട്ട
പാമ്പുകളെപ്പോലെ
അവർ ചെടികൾക്കും
മരങ്ങൾക്കുമിടയിലൂടെ
കരിയിലപ്പഴുതിലൂടെ
പതുമ്മിപ്പതുമ്മി
പുഴയിലേയ്ക്കോ
തൊടിയിലേയ്ക്കോ
ഇഴഞ്ഞിഴഞ്ഞ് പോയിരുന്നു.

പണ്ട്
മഴയും വെയിലും
വരുന്നതുപോലെ
അവർക്ക്
കുളങ്ങളിലേയ്ക്ക്
വന്നിറങ്ങാൻ പാടില്ലായിരുന്നു.
നീർക്കോലിയോ
തവളയോ പരൽമീനോ ആയി
വേറൊരു ജന്മത്തിലാണ്‌
അവർ കുളങ്ങളിൽ മുങ്ങി
നഷ്ടബോധം
കഴുകിക്കളഞ്ഞിരുന്നത്.

കാറ്റും വെളിച്ചവും
പടികടന്നുചെല്ലുന്നതു പോലെ
അവർക്ക് ക്ഷേത്രപ്പടവുകൾ
ചവിട്ടിക്കയറാനാവില്ലായിരുന്നു.
പാറ്റയോ പഴുതാരയോ
പെരുച്ചാഴിയോ എണ്ണപ്പുഴുവോ ആയി
വേറെവേറെ ജന്മങ്ങളിൽ
അവർ
ശ്രീകോവിലിനുള്ളിൽ കടന്നാണ്‌
ദേവനെത്തീണ്ടിയിട്ട്
മടങ്ങിപ്പോയിരുന്നത്

ദാ ഇപ്പോഴില്ലാത്ത
ആ വയൽച്ചാലിലാണ്‌
എന്റെ മുത്തച്ഛന്റെ അച്ഛനെ
തമ്പുരാക്കന്മാർ
പച്ചിലവളമായി
ചവിട്ടിത്താഴ്ത്തിയത്

മരംകൊത്തി തുളച്ച
ആ മണ്ടചീഞ്ഞ
തെങ്ങിൻ ചോട്ടിലാണ്‌
മുത്തച്ഛന്റെ ഒരു മരുമകനെ
ചോദ്യച്ചിഹ്നം പോലെ
കൊളുത്തിയിട്ട്
എളയതമ്പുരാൻ
എണ്ണപാർന്ന്
കത്തിച്ചത്

ദാ
ആ ഇടവഴിയിൽ വെച്ചാണ്‌
കാറ്റത്തിളകുന്ന
പെരുംപന്തൽ പോലെ
അന്തരീക്ഷത്തെ വിറപ്പിച്ചുകൊണ്ട്
കുനുകുനെയുള്ള
കറുത്ത ലിപികളായി
തൊഴിലാളികളുടെ
ആദ്യത്തെ സമരപുസ്തകം
വെട്ടിത്തുറക്കപ്പെട്ടത്

ഇപ്പോൾ
ഓർമ്മ മാത്രമായിക്കഴിഞ്ഞെന്ന്
തോന്നുന്ന
ആ പണ്ടുകാലത്താണ്‌
ഒന്നു പിറക്കാൻ
കഴിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിലെന്നാശിച്ച്
മുത്തശ്ശന്റെ തോളിലെ
ശീമക്കൊമ്പിന്റെ തുമ്പത്ത്
ഒരു പ്രതിഷേധചിഹ്നമായി
ഞാനുമുണ്ടായിരുന്നത്

മറ്റൊന്നുമല്ല
ഓർമ്മകളുടെ
ഈ പൊടിഞ്ഞ താളുകൾ
ഇങ്ങനെ പാറിയും പറന്നും
ശ്വാസം
മുട്ടിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതാണ്‌
ഇപ്പോഴത്തെ
ആസ്മയ്ക്കു കാരണം